تحلیل تمثیل در مثنوی های منطق الطیر و مصیبت نامه عطار نیشابوری

کاربرد تمثیل در زبان و ادب فارسی سابقه ای طولانی دارد و محل اختلاف نظر میان اهل ادب بوده است و در تفهیم مفاهیم عقلی،ذهنی و انتزاعی به مخاطبان بسیار موثر و کارآمد بوده است.قصه و تمثیل مقدمه اولین گام در شناخت به تمام معنی مثنوی های منطق الطیر و مصیبت نامه عطار نیشابوری و راه ورود به دنیای ناشناخته آن هاست.البته مفهوم درونی و نهفته در حکایت های عطار به روشنی معلوم است و با توجه به ترتیب عناصر و توالی حوادث و عبارات،حکایت های تمثیلی عطار به گونه ای است که در اکثر موارد مخاطب را به مفاهیم نهفته در بطن حکایت ها راهنمایی می کند.توجه به ساختار و محتوای تمثیل در حکایت ها راهی برای درک بهتر و بیشتر مفاهیم آن هاست.پایان نامه ی حاضر از گذر بررسی عناصر ساختاری تمثیل(راوی،شخصیت ها و گفتگو ها) و تحلیل محتوایی(موضوع،عاطفه و دلالت های تمثیلی) به نگاهی جدید و جامع در ساختار و محتوای تمثیلی در این دو مثنوی عطار نیشابوری دست یافته است.